Samen met jongeren van een zelfstandigheidsprogramma in Utrecht bezoek ik het Centraal Museum in Utrecht. Het is de tweede keer dat ik dit samen met hen organiseer. Deze keer gaat ook Roumayne Schepers van Leren Van Kunst mee.
Het doel? Even uit je eigen bubbel komen en je zelfvertrouwen vergroten. Hoe? Door langer dan je gewend bent te kijken naar kunstwerken en de juiste vragen te stellen. Hierbij vertrouw je op je eigen zintuigen en ideeën. Enthousiasme + aandacht (en rust!) + nieuwsgierigheid zijn voor mij als begeleider de basisingrediënten. De uitkomst? Een mooie, diepzinnige, fijne ervaring, voor ons allemaal.
We kijken naar schilderijen uit de zeventiende eeuw en bezoeken de tentoonstelling van Jessica Stockholder, Stuff Matters.
Langzaam kijken naar bloemen en fruit
In het kader van mijn blog ‘Langzaam kijken’ deel ik hier de perspectieven van twee jongeren. De eerste: Stilleven met bloemen en vruchten van Jan van Os, gemaakt rond 1775. In verband met beeldrechten laat ik een afbeelding zien van een bijna gelijk stilleven van dezelfde kunstenaar.
Kijk er even naar. Wat valt je op? Welke gedachten kan je bij jezelf opmerken als je dit schilderij ziet? Een leuke oefening is om de eerste vijf woorden die bij je opkomen op te schrijven. Je mag ze met me delen in de reacties onderaan deze blog en dan zal ik er op reageren.
Bram* (18) zegt: “Ik heb me voorgesteld dat ik de kunstenaar was. Ik wilde een fruitmand, eentje die veel groter en mooier is dan in het echt. Een soort fruitmand uit m’n dromen. In het echt heb ik niet meer dan een klein mandje met een paar appels. Daarom maak ik dit schilderij.”
Ha, wat slaat hij de spijker op zijn kop. Zulke stillevens staan erom bekend dat het fantasieboeketten zijn. Ze tonen combinaties van bloemen en fruit die in de realiteit van de 18e eeuw niet bestaan. Hun schoonheid prikkelt de zintuigen van de kijker.
Hoe langer we kijken, hoe meer details we zien. Een libelle, een vlinder, een ananas, dauwdruppels. Net echt.
Kapotte spiegel
Daarna kijken we naar een oude spiegel bewerkt door Jessica Stockholder. “Ik zou dit kunstwerk maken omdat het leven van veel vrouwen draait om uiterlijke schoonheid en kritisch zijn op henzelf. De kwestie van ‘spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is het mooiste van het land’. Ik denk dat een vrouw afscheid heeft genomen van dat gevoel en hier een standpunt in wilde maken”, vertelt Nina (19).*
De gedachten van deze jongeren vind ik ontwapenend. Ik denk aan de oefeningen en meditaties binnen mijn tarinersopleiding Mindfulness. Ik ben ook vaak genoeg geconfronteerd met mijn eigen innerlijke kritische stem. Het is niet makkelijk om daar met een afstandje naar te kijken. Zelf zou ik die spiegel ook wel een keer willen breken.
Ter afsluiting van de avond geven we elkaar briefjes met positieve woorden om elkaar te bekrachtigen. Nina krijgt o.a. inspirerend en ze straalt.
Geef een reactie